Een hoop ontmoetingen

Eindelijk een beetje regen. Het onweer trok gedeeltelijk aan ons voorbij maar bleef aan de horizon rommelen. Alsof iemand zeggen wilde: ik ben er nog, ik hou je in de gaten.
De hoeveelheid regen viel ook wel mee. Weinig, maar met tussenpozen. En precies op de momenten dat je het niet wilt.
De ostello Sigeric ligt iets voor Gambassi Terme. Vandaag redde me dat van een nat pak. Morgen betekent het dat ik 1km meer moet lopen naar San Giminiano.

De wandeling was mooi. Met een brandende zon op de kop beetje vervelend, maar hoedje op en voldoende water drinken. Het landschap is hier als de boekjes. Uitzichten waar je van gaat zwijmelen. Jammer dat ik dan hier geen gehucht aandoe waar ik een kop koffie kan drinken. Paden door het veld waar de hagedissen wegschieten, bloemengeuren, vers gemaaid gras.
En ook, zomaar uit het niets een weggezakt stuk pad. ‘n meter onderuit gegaan. Kan hier zomaar gebeuren.
Een meneer op een soort tractor die biologische olijfolie produceert en daar uitvoerig over vertelt en een knul met een spelende radio in een tas om zijn nek. Een mevrouw die vriendelijk vraagt of we water nodig hebben en een bordje dat zegt dat het toilet buiten dienst (rotto = ?) is.
Een gesprekje met een Italiaanse moeder en dochter, met vier Spaanse dames bij een waterpunt en proberen te luisteren naar vijf vrij luid pratende Italiaanse lopers terwijl we een sandwich eten. Of praten met de Franse meneer uit Fontainebleau die de ‘Via Assisia’ loopt.

Hoe het dan toch gebeurde weet ik niet. Kwam het door het dreigende onweer? Ineens gingen we harder lopen. Nergens voor nodig. En toch gebeurt het. En dan blijkt ook nog de enige eet-en drinkgelegenheid vóór de Ostello gesloten te zijn. Dus toch weer met een ‘rode’ kop aankomen.

Voordeel (kan het ook nadeel noemen) is dat je er niet meer uit gaat. Maar gewoon wat kuiert tussen de buien door. Gezamenlijk eten. En morgen toch op tijd eruit.