Alweer!

Het gebeurde vandaag weer! Dat ik voor een dichte deur sta en degene die open had moeten doen in geen velden of wegen te zien of te vinden is. De mevrouw van de bar is zelfs met me meegegaan, heeft voor me gebeld, maar niks, nada, nul!
Dan moet je dus beslissen om te wachten, gewoon voor de deur gaan liggen met het risico dat er geen plaats is. Of je loopt door en bekijkt hoe het er verder uitziet. Alleen voor dat bekijken moet je niet na vijven zijn want dan zou het kantoortje dicht kunnen zijn.
Om één uur liep ik dus weg in Medesano. Teleurgesteld en met een moraal op half zeven. Ik dacht nog: kreeg ik hier maar iets voor een direct terug naar huis.
Dat gevoel zakte gelukkig. Maar vervolgens blijkt het pad dat wel op je telefoon staat er in werkelijkheid niet is. Kilometertjes terug! Dat blijkt nooit na vijftig meter. En dus op het heetst van de dag langs zo’n drukke weg doorstappen.
In een bar heb ik met de tong op de schoenen en in mijn beste Italiaans een lemonsoda besteld en ben even gaan zitten.
Daarna volgde een prachtige wandeling door de uiterwaarden van de rivier. De brem staat in bloei, alles ritselt en kraakt in de struiken. Heel mooie tocht.
In Fornovo Di Taro ging de lucht betrekken, zoals ie dat de afgelopen dagen steeds heeft gedaan. Alleen kwam er nu ook veel water uit.
Vandaag waren het wat Apennijntjes, morgen beginnen de echte. Ik sta op de lijst voor 30 km richting Berceto.

Nb. Deirdre (Canada) heb ik niet meer gezien. Frederique (Frankrijk) nog even toen ik met een Italiaanse meneer de situatie in de Nederlandse katholieke kerk besprak. Wat weet ik daar nu van hoor ik je denken. Niets. Heb ik ook niet beweerd dat ik daar iets vanaf wist. Maar de man wilde gewoon vertellen dat hij alle bisschoppen van Nederland kende en veel Montalto had met de kardinalen, vanaf Willebrands. Hij blij dat ie dat kon vertellen. Ik kwam niet van ‘m af. Maar daar was Frederique!