Pont-Saint-Martin

Vol ontzag heb ik zitten kijken naar wat resten van een eeuwenoude weg door de Vall d’Aosta. Een in de rotsen uitgehouwen poort, een Romeinse brug. Eerder zag ik in Bard 15de eeuwse huizen met bijbehorende versiering.
Ik ken minstens één persoon die dat allemaal maar onzin vindt. Ik kijk er vaak met verwondering naar. Hoe zijn mensen toentertijd op het idee gekomen? Vonden ze dat toen mooi? Wat gebruikten ze om brugpijlers in een snelstromende rivier bij elkaar te houden? Hoe kregen ze zo’n pijler überhaupt in die rivier gebouwd?
Niet alles is vanzelfsprekend. Hoewel we de dingen vandaag-de-dag best wel vaak als ‘gewoon’ zien.
Onderweg heb ik voor de lol een paar kapelletjes gefotografeerd. Je kan er hier mee aan de gang blijven. Het is vergeven van die dingen. De een nog kitscheriger dan de ander. Wanhopig volkje die Italianen. Maar vast met ‘n goed hart.
Ze maken vreselijk veel lawaai, alles moet met enkele decibellen meer worden gebracht. Maar tegelijkertijd doen ze alle moeite om je te begrijpen.
Bij aankomst in Pont-Saint-Martin heb ik met Alicia en Michel ‘n pizza gegeten. Het was toen nog net even zonnig, maar toen we de geijkte espresso namen gingen boven ons de sluizen open. Dat duurde tien minuten. Het stof is nu van de auto’s.

Ik ben in ‘herberg Carla’ aangekomen. Dat klinkt erger dan het is. Gewoon een keurige kamer. Een soort B&B. Maar dan eenvoudiger. Niet die ellende die je in Nl bij omroep max ziet. Hier hangen de lakens gewoon binnen over de stoelen. Je moet er toch ergens mee heen als het regent?