Aulla

Een kalme wandeling, al hielden we er een stevig tempo bij aan.
Weer grotendeels langs de weg. Dat is een aanslag op je achillespees. Steeds weer het gedreun in je hielen. Het hielp dat de omgeving buitengewoon mooi is. En de vergezichten naar de noordelijke Apennijnen zijn geweldig.
Het weer is schitterend. Beetje té voor een mooie wandeling. Zodra je uit de wind bent slaat de warmte van het asfalt je om de oren.
Om bij Aulla te komen moet je, nadat je de rivier bent overgestoken, nog door een tweetal dorpen. Je volgt daarbij grotendeels de weg. Die kent geen vluchtstrook en evenmin een strook(je) voor fietsers of voetgangers. En ja, de weg is erg druk. En zoals al eerder verteld rijden de Italianen behoorlijk hard. Richting aangeven of voorrang geven, dat wordt nog weleens vergeten. Ik gebruik mijn stok om in de (buiten)bocht ruimte op te eisen. Mocht er iemand uit de bocht rijdend mij te pakken nemen, dan is ie minstens een spiegel kwijt. Schrale troost als je met wat botbreuken (of erger) in het ziekenhuis ligt, maar het helpt meestal wel. Denk niet dat het niet gebeurt. Aan de mobiele telefoon en dan een scherpe bocht insturen. Dat ging vanochtend ‘n paar keer maar net goed.
Hier in Aulla moeten we wachten tot na de Italiaanse siësta! Ik doe een dutje!

Nb. Foto’s van vandaag (en gisteren en eergisteren) vind je bij het verslagje met de titel ‘vakantie’. Deze site werkt niet zo goed bij de verwerking van de input.