Bij de Po
Blijf op de hoogte en volg Albert
17 Mei 2018 | Italië, Orio Litta
Weer de drukte van het vertrek. Ik kon er iets meer afstand van nemen. Toch voelde ik nog iets van opwinding: ik wilde niet de laatste zijn die vertrok.
In alle rust liepen we weg. Het was al betrekkelijk warm. Door het hoge natte gras. Gisteravond heeft het fors geregend. Maar toen lag ik al in bed.
Gevolg van die regen was ook dat veel van de paden zijn veranderd in schaatsbanen. Erg glad en goed voor slip-en valpartijen. Die slang van gisteren zorgt er ook voor dat ik extra oplettend loop.
In no-time waren we in Lambrinia. En vervolgens in Orio Litta. Eugenio ging hier naar zijn zus. Morgen zie ik hem terug. Daarna weer in Lucca. Hij neemt daar een pauze.
Ik loop nu nog door tot de aanlegsteiger van de veerman die pelgrims over zet naar de andere oever van de Po. Waarom moet ik dan steeds aan de Styx denken, de rivier die je moet oversteken om in de onderwereld terecht.
In het dorpje, gehucht eigenlijk Corte Sant’Andrea staan tien verlaten en vijf bewoonde huizen (bij wijze van spreken). Veel is ingevallen. Vol trots staat er een pelgrimsverblijf tussen. Een prachtige locatie die wordt gerund door een broederschap. Ze hebben ook iets met tempeliers, maar dat begreep ik niet helemaal.
Toen ik hier aankwam liep en rende er een groep schoolkinderen rond die - ik was op dat moment met Harald, de Duitser - ons toejuichten en ‘bravi’ riepen. Ze wilden van ons pelgrims allerlei dingen weten. We kregen een luid applaus en met een brok in de keel werden we naar binnen gevraagd. Het had iets van mi casa es tu casa, maar dan in het italiaans. Het is donativo, en ik mag hopen dat de Nederlanders hier niet ook misbruik van maken zoals ze dat naar ik hoor zeggen ook op de Camino de Santiago doen.
De Ostello wordt dus gerund door een tempelier. Dit is jouw huis. Gebruik het. Koffie, melk, brood, toast, boter en jam.
Eten kan je vanavond in de osteria honderd meter terug.
Onvergetelijk.
Had ik al verteld dat ik tot en met vandaag zo’n 1160 km gelopen heb. Een hoop. Met nog zo’n 800 te gaan.
En voor de collega’s van Cantori: ik heb Eugenio het lied ‘O occhi manza mia’ gedeclameerd. Hij verstond cq begreep er niets van. Ik kreeg een minzame glimlach.
In alle rust liepen we weg. Het was al betrekkelijk warm. Door het hoge natte gras. Gisteravond heeft het fors geregend. Maar toen lag ik al in bed.
Gevolg van die regen was ook dat veel van de paden zijn veranderd in schaatsbanen. Erg glad en goed voor slip-en valpartijen. Die slang van gisteren zorgt er ook voor dat ik extra oplettend loop.
In no-time waren we in Lambrinia. En vervolgens in Orio Litta. Eugenio ging hier naar zijn zus. Morgen zie ik hem terug. Daarna weer in Lucca. Hij neemt daar een pauze.
Ik loop nu nog door tot de aanlegsteiger van de veerman die pelgrims over zet naar de andere oever van de Po. Waarom moet ik dan steeds aan de Styx denken, de rivier die je moet oversteken om in de onderwereld terecht.
In het dorpje, gehucht eigenlijk Corte Sant’Andrea staan tien verlaten en vijf bewoonde huizen (bij wijze van spreken). Veel is ingevallen. Vol trots staat er een pelgrimsverblijf tussen. Een prachtige locatie die wordt gerund door een broederschap. Ze hebben ook iets met tempeliers, maar dat begreep ik niet helemaal.
Toen ik hier aankwam liep en rende er een groep schoolkinderen rond die - ik was op dat moment met Harald, de Duitser - ons toejuichten en ‘bravi’ riepen. Ze wilden van ons pelgrims allerlei dingen weten. We kregen een luid applaus en met een brok in de keel werden we naar binnen gevraagd. Het had iets van mi casa es tu casa, maar dan in het italiaans. Het is donativo, en ik mag hopen dat de Nederlanders hier niet ook misbruik van maken zoals ze dat naar ik hoor zeggen ook op de Camino de Santiago doen.
De Ostello wordt dus gerund door een tempelier. Dit is jouw huis. Gebruik het. Koffie, melk, brood, toast, boter en jam.
Eten kan je vanavond in de osteria honderd meter terug.
Onvergetelijk.
Had ik al verteld dat ik tot en met vandaag zo’n 1160 km gelopen heb. Een hoop. Met nog zo’n 800 te gaan.
En voor de collega’s van Cantori: ik heb Eugenio het lied ‘O occhi manza mia’ gedeclameerd. Hij verstond cq begreep er niets van. Ik kreeg een minzame glimlach.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
