Coole

Op ongeveer een uur van Coole zou ik moeten laten weten waar ik ben. Maar beide telefoonnummers zijn in gesprek.
Dan nog maar even wachten.
Ik hoop dat het ergste leed geleden is vandaag. Begonnen met een stralende zon maar na een uur verdween die en kwamen er donkere luchten aan. Dat zorgde gelukkig niet voor regen maar wel een erg sterke wind en heftige daling van temperatuur. Ergens bovenop een helling heb ik tegen een uur een plekje gezocht waar weinig wind was. Ik wilde graag met een warme kop koffie lunchen. Ik ben na n kwartier opgestaan en heb mijzelf en mijn rugzak ingepakt. Daarmee werd ik wat warmer en kon doorlopen. Langs een zo mogelijk nog saaiere route dan gisteren. De voie Romaine is rechttoe rechtaan. Leeg.
Maar uiteindelijk was daar Coole. Een allerhartelijkste ontvangst door Monique Songy. Ze had haar arm gebroken maar zorgde toch voor twee kleinkinderen. Knap, met een hand! Omdat manlief nogal laat thuiskwam (boeren zijn in deze periode momenteel erg lang op het land actief) werd er pas tegen acht gegeten. Maar eerst een aperitief. Of je bij een familielid aan tafel zit. Zeer gezellig.
Grappig trouwens dat je in zo’n setting in no time dingen hoort die je niet zo gauw zou verwachten. We zijn toch ‘wildvreemden’ voor elkaar. Maar we spraken over gezondheid, inkomen, pensioen, vreemdelingen.... En het meeste was niet vrijblijvend.
Laat naar bed, maar onvergetelijk.