Volhouden
Blijf op de hoogte en volg Albert
13 Juni 2018 | Italië, La Storta
Ineens is het druk, nou ja, er loopt een vrij groot aantal wandelaars op de route.
Blijkt er trouwens een alternatief te zijn dat mijn boekje niet vermeldt maar die wel twee kilometer korter is. En als ik degenen die ‘m gelopen hebben mag geloven ook nog eens meer te zien gaf.
Hoe dan ook, er loopt een hoop volk rond. Fietsers zag ik niet meer. Is ook vreemd op 20 km van het centrum van Rome. Dan fiets je dat eindje er ook nog achteraan.
We werden verrast door regen. Dat zagen we natuurlijk aankomen, maar we hadden er niet op gerekend. Ik hield me aan het advies van neef Erik die had geschreven: nat word je toch. Dus geen regenjack of broek. Wel de cover over de rugzak.
En bleek de regen een héél kort buitje.
Op deze voorlaatste wandeling had ik te maken met zeer slechte paden. Stevige kuitenbijters waardoor er geulen over de paden liepen die het lopen zeer vervelend maakten. Op veel plaatsen was er bouwpuin als ‘opvulling’ gebruikt. Dat is ook niet erg plezierig lopen.
Over de hele route in Italië heb ik nauwelijks levende dieren buiten gezien. Afgezien van een paar ezels, een tweetal kuddes kaalgeschoren schapen en drie paarden heb ik geen dieren in de wei gezien. Ik heb varkens geroken, koeien en ezels gehoord, maar niet gezien. Wel hun uitwerpselen, zoals vandaag. En dat betekent meteen vliegen! Van die kleine opdonders die maar om me heen bleven brommen. Ik werd zelf onderdeel van de mesthoop. Dat laatste begint steeds meer herkenbaar te worden door de geur van mijn rugzak. Voor ik naar huis ga, toch maar even zoveel mogelijk wassen. Zodat de geur een beetje draaglijk is cq wordt.
Na de lunch vlak buiten La Storta kropen we op onze knieën naar de zusters. Kwam ik warempel Sebastian weer tegen. Hij kwam me op zijn slungelachtige manier met zwaaiende armen achterna gerend!
En ga ik dus morgen voor het laatste stukje naar het centrum van Rome. Spannend? Nee, maar wel nieuwsgierig naar wat ik daar ga zien.
Moet ik nu iets diepzinnigs schrijven?
Het is mijn laatste dag van bezinning. Van ‘alleen’ zijn. Terug naar de waan van alledag. En toch proberen om iets van die rust, van het ‘niet moeten’ maar wel ‘mogen’ vast te houden.
Blijkt er trouwens een alternatief te zijn dat mijn boekje niet vermeldt maar die wel twee kilometer korter is. En als ik degenen die ‘m gelopen hebben mag geloven ook nog eens meer te zien gaf.
Hoe dan ook, er loopt een hoop volk rond. Fietsers zag ik niet meer. Is ook vreemd op 20 km van het centrum van Rome. Dan fiets je dat eindje er ook nog achteraan.
We werden verrast door regen. Dat zagen we natuurlijk aankomen, maar we hadden er niet op gerekend. Ik hield me aan het advies van neef Erik die had geschreven: nat word je toch. Dus geen regenjack of broek. Wel de cover over de rugzak.
En bleek de regen een héél kort buitje.
Op deze voorlaatste wandeling had ik te maken met zeer slechte paden. Stevige kuitenbijters waardoor er geulen over de paden liepen die het lopen zeer vervelend maakten. Op veel plaatsen was er bouwpuin als ‘opvulling’ gebruikt. Dat is ook niet erg plezierig lopen.
Over de hele route in Italië heb ik nauwelijks levende dieren buiten gezien. Afgezien van een paar ezels, een tweetal kuddes kaalgeschoren schapen en drie paarden heb ik geen dieren in de wei gezien. Ik heb varkens geroken, koeien en ezels gehoord, maar niet gezien. Wel hun uitwerpselen, zoals vandaag. En dat betekent meteen vliegen! Van die kleine opdonders die maar om me heen bleven brommen. Ik werd zelf onderdeel van de mesthoop. Dat laatste begint steeds meer herkenbaar te worden door de geur van mijn rugzak. Voor ik naar huis ga, toch maar even zoveel mogelijk wassen. Zodat de geur een beetje draaglijk is cq wordt.
Na de lunch vlak buiten La Storta kropen we op onze knieën naar de zusters. Kwam ik warempel Sebastian weer tegen. Hij kwam me op zijn slungelachtige manier met zwaaiende armen achterna gerend!
En ga ik dus morgen voor het laatste stukje naar het centrum van Rome. Spannend? Nee, maar wel nieuwsgierig naar wat ik daar ga zien.
Moet ik nu iets diepzinnigs schrijven?
Het is mijn laatste dag van bezinning. Van ‘alleen’ zijn. Terug naar de waan van alledag. En toch proberen om iets van die rust, van het ‘niet moeten’ maar wel ‘mogen’ vast te houden.
-
13 Juni 2018 - 15:39
Mieke Stroeken:
Geweldig wat een prestatie. Ik kan me inderdaad voorstellen dat je op de plaats van bestemming moet afkicken. Ik heb niet al je schrijverij kunnen volgen. Maar mooi om te lezen vind ik de beleving van dag tot dag; je leeft in het moment. Je plant alleen de route en hoopt dat je ergens kunt slapen. Dat lijkt me een heel bijzonder gevoel. Vaak moet je ter plekke improviseren. Dat geeft zo te lezen bijzondere momenten, maar ook pittige confronfaties met je gevoel van zekerheid. Heel mooi. -
13 Juni 2018 - 19:00
Djonnie:
Niet te vergelijken met een beklimming van een col van de eerste categorie maar euforie kan ik mij heel goed voorstellen. Ik heb elke dag met je meegeleefd en ben trots op je. Veel plezier morgen. -
13 Juni 2018 - 19:41
Rob:
Albert, ik sluit me aan bij de andere twee mailers. Een fantastische ervaring (ook voor de lezer) en prestatie. Veel plezier op je laatste dag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
