Lopen tot je erbij neervalt!

Het lijkt een soort wedstrijdje te zijn wie het eerst buiten staat ‘s morgens. Ik verlies dat steevast iedere dag. Alleen al het scheren zorgt ervoor dat ik op achterstand sta.
Maar vervelender is dat, net als in Spanje menigeen steeds vroeger uit bed komt en dan betrekkelijk luidruchtig zijn spullen staat te verzamelen.
Daarna de gebruikelijke koffie met brioche en wegwezen. Het is dan even gebruikelijk om te treuzelen. Heel langzaam komt men op gang. Er wordt weinig gezegd. Ik heb de pas erin gezet, want aan slenteren heb ik een broertje dood. Net als op zijn elfendertigst door winkelstraten lopen. Daar word ik zoooo moe van.
Dus doorlopen. Tijdens het wandelen wordt er niet veel gesproken. Hooguit op de plaatsen waar we wat drinken.

Na verloop van tijd kwam Eugenio achter me aan. Ik zag hem in zeer hoog tempo naderen. Hij haalde me niet in voor het eerste rustpunt. Ik moest glimlachen. Het is niet aardig van me, ik weet het. Ik moet dat niet denken, maar ik had wel het idee dat E het niet leuk vond om niet als eerste ‘boven’ te zijn. Hij was snel weer vertrokken terwijl ik nog met mijn koffie in de weer was.
Tot onze verbazing haalden we E twee kilometer verder in. We stopten bij een picknicktafel. E bleek erg veel last van zijn knie te hebben. Die is recent geopereerd! Smeersel erop, masseren, maar het zorgde er alleen maar voor dat hij ‘in het peloton’ bleef. Ik vind het sneu voor hem. Hij sjouwt als Zatopek (wie is dat nou weer, opzoeken dan maar....) en ik vind het zelfs een geweldig gezicht om hem in stoomtreinvaart een helling op te zien lopen, maar in zijn wil om vooraan te lopen neemt hij blijkbaar risico’s. Te veel dus. En dan moet ik glimlachen. Dat moet ik niet doen, want ik ben heimelijk stinkjaloers dat hij nog zo klimt.
Maar het bevestigt ook weer eens dat je beter in eigen tempo omhoog gaat en dat ieder zijn eigen pelgrimage maakt.

Bolsena is mooi. Dwz de oude, middeleeuwse kern is prachtig. Er zijn nog nauwelijks toeristen maar alles straalt vakantie en ontspanning uit. Het meer in de verte is leeg. Nog geen boot te zien. De bomen ruisen en geuren in een stralende zon. De terrassen en straten zijn leeg. Volgende week is dat vast anders. Dan schijnen de Italiaanse schoolvakanties te beginnen.

Eugenio kookt vanavond. Voor 9 personen risotto a la Milanese. Knap dat hij dat aandurft. Davide merkte zachtjes op dat er in de straat van de ostello veel eethuisjes zijn.