Water!

Half zes opgestaan. Steffie is net vertrokken. Stilletjes. We namen gisteravond afscheid.
Donativo in de pot en op zoek naar koffie en n broodje.
Het miezerde een klein beetje maar dat was na ‘n kwartier verdwenen. Ik kreeg te maken met hitte en een zeer golvend landschap. Maar van beide wist ik dat dat erbij hoort in Italië.
We vertrokken met Davide en Fabio, allebei voormalige carabinieri. Zeer sportieve mannen waarvan Fabio (de zanger) gelukkig net als ik moeite heeft met klimmen. Daar had ik op het einde wat steun aan.
Hitte en nauwelijks water. Dus gaat vanaf vandaag ook de camelbag gevuld mee. Er gaat op zo’n dag gemakkelijk drie liter water op, zonder dat ik veel bomen hoef op te zoeken.
Halverwege kwamen Angelo en Frederico erbij. Het tempo bij E ging omhoog. Hij heeft wat moeite met pelgrims die vóór hem lopen. Dus sneed hij haarspeldbochten af en was in no time uit het zicht. Ik had er eerst wat moeite mee, maar uiteindelijk, op een kilometerslange helling parallel aan een drukke weg, bedacht ik me dat je eigen tempo lopen nog steeds het verstandigst is. En verder herinnerde ik me dat iedereen toch zijn eigen pelgrimtochten loopt.
In San Quirico herkende ik opeens het dorp dat Francine en ik jaren geleden bezochten toen we in Murlo kampeerden. Heimwee!