Trappen klimmen

Een naar verhouding rustige dag. Kwa afstand. Het blijft gedonder langs doorgaande wegen. Hoewel het landschap langzaamaan verandert. Door bos, over zand- en grindwegen. En voorzichtig komen de Toscaanse villa’s in zicht. En er is meer aandacht voor de pelgrim die ook nog iets wil te weten komen over deze via Francigena. Leuk om te leren dat dit gewoon een zeer belangrijke middeleeuwse weg was, met alle zaken die daarop wijzen. Deels een Romeinse weg, een bebouwde (een soort fort) brug, een 13de eeuws huis waarin je kon overnachten en waar je aan eten kon komen.

En dan is er weer discussie over linksaf of rechtdoor. De route volgen of toch een omweg om de wegen te vermijden. Het is veel veiliger, maar soms wil ik gewoon opschieten. De drukte achter me hebben.

Miniato Alto ligt iets hoger dan ‘basso’. Verschil is een maatje Sweikhuizen. In de felle zon. Je loopt risico om in een soort looptrance te komen. Op de automatische piloot de heuvel op. Je let dan nog alleen op je voeten.
En loopt dus mis!
Uiteindelijk werden we door een stagiaire welkom geheten: “ik weet niets, ik werk hier niet....” Waar heb ik dat meer gehoord? We konden alvast douchen en tegen vijven inschrijven.
Dus hadden we veel tijd om hier wat rond te kijken. En de toren te beklimmen waar we een geweldig uitzicht over Toscane kregen.

Lunchen bij de cathedraal van San Miniato. Omdat het ooit tot bisdom is geworden kon de kerk ook een cathedraal worden. De omvang heeft ie.
Omdat we tijd hadden heb ik de toren van Frederico beklommen. Iets van 192 treden. Eitje voor me. Hoewel er gelukkig ook de nodige verdiepinkjes waren aangebracht.

Blij dat we niet een uur later waren. Dan was de hitte ondraaglijk geweest.