Er kwam maar geen eind aan.....

Weer een erg warme dag. Even niet opgelet en ik liep verkeerd. Begint E een heel verhaal over waar en hoe het mis ging. Maar dat boeide me niet zo. Gewoon verkeerd gelopen: terug of door en weer op de goeie weg uitkomen. Ik was nijdig op mezelf. We kozen ‘doorlopen’ maar dat betekende steil omhoog over enkele honderden meters. Volgens mij was ik vervolgens als vuurtoren in de wijde omtrek te zien.
Een gelukje: in deze streken vind je heel erg veel fontanas. Dat zijn watertappunten. Ofwel een zuiltje met een kraan (druk of draai) die in tijden van hitte je grootste vrienden worden. Vind je ze niet zo gauw in het dorp, zoek dan bij de begraafplaats. Bijna altijd goed.
Het was lang naar Lucca. Met aan het eind een enorme boog om de drukke toegangsweg heen. Vrijwel zonder schaduw. Aan het eind bleek de schade mee te vallen. Mijn voeten en enkels beginnen wel pijn te doen. Misschien helpt het om me voorlopig te concentreren op de wat kortere afstanden en er niet meteen combinaties van te willen maken. (Om zodoende sneller in Rome te zijn.)
Lucca is vooral erg leeg. Veel leegstand en stratenmakersactiviteiten. Het hotel waar we zo blij mee waren is verdwenen. Het lijkt leeg te staan. Ik was niet van plan om er heen te gaan, maar het verschil met deze ostello is wel enorm. Hoewel, Donatella, de huisbewaarder zei tegen me toen ze vertrok:”Albert, give me a kies”. Wablief? Niks aan de hand: twee kussen op de wangen ten afscheid. Dat heb ik nog in geen enkel hotel meegemaakt!